از صبحگاه حادثه تا اوج بي كران 
مردي شكست در خود و پر زد در آسمان 

مردي شبيه نور ...نه! مردي شبيه خويش 
تابيد بر زمين و رها شد در آسمان 

سر را نهاده بر افقي با شكوه و سرخ 
آنقدر پر فروغ، كه خورشيد، ناتوان

با كوچ غمگنانه و بي باورش، نشست
بهتي عميق در دل تاريك اين جهان 

ما وارثان خدعه و تزوير و حيرتيم 
اومردي از سلالۀ كمياب راستان 

ما دل سپردگان به مرداب عمر و ليك 
جا مانده از عروج شتابان او زمان 

دستم نمي دهد كه تماشا كنم تو را 
اي روح پر كشيده در آفاق بي نشان 

كي كار چون مني است نوشتن ز داغ تو 
اي شعر نانوشته ديوان شاعران 

چرا شبيه هميشه ميان خلوت ما 
براي خواندن شعري طنين گام تو نيست 

مرنج اگر نرسيدي به آرزوي دلت 
تو عاشق و به جز عشق در مرام تو نيست 

تو را چنان كه تويي مثل خويش مي فهمم
كه ماه خواب و خيالت رفيق شام تو نيست 

بگو دوباره بگو از نگار و يار و بهار...
كه روزهاي نرفته تهي زنام تو نيست 

خمار يك غزلم من چنانكه دل ببرد 
شراب شعري از آن سان بجز ز جام تو نيست 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: